Het is nog stil in huis. Er zijn geen wekkers gezet, dus zoon en dochter slapen uit. Ze hebben het vast weer laat gemaakt en voor school staat er niet veel bijzonders op het programma. De hond kijkt me verwachtingsvol aan. Ze heeft honger en ik geef haar te eten. Als ze het op heeft, gaat ze uitbuiken op haar vaste plekje op de bank. Met een diepe zucht maak ik een grote kop koffie. Dag 65 in quarantaine is begonnen.
Wat zullen we vandaag eens gaan doen? Laat ik eerst het bed maar gaan verschonen. Daarna gooi ik een wasje in de machine en vouw ik de droge kleding op. Natuurlijk kan ik het nog niet naar de kamers van de kinderen brengen. Die slapen immers nog. De wasmand zet ik op de overloop. Laat ik maar vast een stoofpotje maken voor vanavond.
Heel langzaam komt er beweging in. Nummer 1 wordt wakker. De hond heeft de bank inmiddels verruild voor de stoel. Ze heeft het er maar druk mee en kijkt af en toe verschrikt op. Nummer 1 stuitert en stampt de boel lekker bij elkaar. Zijn medicijnen werken nog niet en ik zeg maar niks. Laat ik het even de tijd geven.
De deur zwaait open en daar staat nummer 2. Ze heeft een vreemde blik in haar ogen en duidelijk geen zin in deze dag. Ze kijkt of ze haar broer wil gaan vermoorden. Voorzichtig probeer ik met haar te praten. “Mama, houd alsjeblieft op. Al maanden zit ik opgesloten in dit fucking saaie huis. Ik wil gewoon weer naar school!”
Het is waar en ik geef haar gelijk. De scholen doen heus hun best om de lessen online te organiseren, maar fysiek onderwijs is natuurlijk toch iets heel anders. Het is te merken dat de kinderen het contact met hun vrienden missen. Ze hebben ook weinig leuke vooruitzichten. Onze vakantie naar Spanje, waar we zo naar hebben uitgekeken, gaat ook al niet door. En misschien volgend jaar ook wel niet. Op de terrasjes zijn de tapas verdwenen, de zwembaden zijn dicht en in het openbare leven zijn mondkapjes verplicht. Er is niks fijns meer aan.
De dagen worden dus maar gevuld met het kijken van filmpjes op YouTube en videobellen met vrienden. De hond ligt te dromen in de mand. Zoon maakt haar wakker om een flink eind te lopen. Gelukkig merkt de hond niet zoveel van deze dagelijkse sleur. Ze is altijd al lui. Dat is nu niet anders.
Als ik even later boodschappen doe, overvalt me een soort van treurigheid. Het is gewoon nergens leuk meer. Overal zijn er strenge regels en we kunnen niet eens even gewoon met ons tweetjes naar de winkel gaan. Op deze dag 65 kijken we samen naar de persconferentie over het versoepelen van de maatregelen. Het biedt een heel klein beetje perspectief en we worden we hier iets vrolijker van. Maar het is eigenlijk niet genoeg. We willen namelijk maar één ding weten. Hoelang gaat dit allemaal nog duren?
