“Wil jij een mondkapje voor mij pakken?” Dochter kijkt me vragend aan. “Ik moet mijn tanden nog poetsen en het is al laat.” Natuurlijk pak ik het even. Als ze beneden komt, bekijkt ze het ding kritisch. Vanaf vandaag moet ze op school tijdens de pauzes en in de gangen een mondkapje op. “Lekker dan. Hoe ga ik nu eten en drinken? En denk je dat het gezellig is om zo met mijn vrienden te moeten praten? Echt ontzettend waardeloos dit.”
Ze heeft gelijk. Sinds een paar dagen is er het dringende advies om in publieke binnenruimtes een mondkapje te dragen. Het RIVM noemt het een politiek besluit. Het is helemaal niet aangetoond dat het helpt om het virus onder controle te krijgen. Sterker nog; die kapjes zijn bedoeld om eenmalig te gebruiken. Doe je dit niet, dan doet het meer kwaad dan goed.
Het valt me sowieso op dat mensen snel in paniek raken. Vorige week belde ik de huisarts om een middeltje te vragen tegen het hoesten. De alarmbellen gingen meteen rinkelen. “Heeft u koorts? Bent u verkouden? Heeft u andere klachten?” De assistente is er volgens mij op getraind om dit aan de patiënten te vragen. “Ja, ik snotter wel een beetje. Maar dat doe ik altijd als het kouder wordt. Ik heb geen koorts en ik voel me ook niet ziek.”
“Maar dat hoeft ook helemaal niet”, klinkt het verontwaardigd. “Het is toch verstandig als u zich laat testen.” De assistente zegt het nu behoorlijk dwingend. “Heeft u pen en papier bij de hand? Dan geef ik u het nummer van de GGD. U moet dat nummer bellen om een afspraak te maken. Tot de uitslag er is, moet u binnen blijven. U mag ook niet zelf naar de apotheek gaan om de voorgeschreven hoesttabletjes op te halen.”
Als ik opgehangen heb, slaak ik een diepe zucht. Wat een ellende om iemand met ADHD verplicht binnen te houden. Dat werkt niet. En wat moet ik hiermee? Ga ik hier naar luisteren? Er staat van alles in mijn agenda, Het komt me nu echt totaal niet uit
Na even diep nadenken, bel ik toch maar met de GGD. Maar dat is dus echt geen doen. Er is geen doorkomen aan. Het is zo druk dat ik voor onbepaalde tijd in de wacht wordt gezet. Ondertussen kom ik er achter dat ik ook online een afspraak kan maken. Heel handig. Het is woensdag en de eerste mogelijkheid om me te laten testen is op zaterdag, 50 tot 75 kilometer hier vandaan. Dat ga ik dus mooi niet doen. Ik ben niet gek.
Op het internet lees ik dat er een slim trucje voor is. Als je steeds een andere postcode invoert, krijg je steeds andere testlocaties te zien. En jawel, bij poging 10 is het raak en krijg ik de mogelijkheid om mij wat dichterbij te laten testen. Wel nog steeds pas op zaterdag en dat is een beetje vreemd. Want als het echt Corona is, ben ik dan misschien allang dood.
De test valt mee en de uitslag ook. Het is geen Corona en ik ben gewoon verkouden. Eindelijk mag me ik weer gewoon vrij bewegen en zelf mijn boodschappen doen. Zonder mondkapje welteverstaan. Aan deze schijnveiligheid doe ik echt niet mee.
