n veel gevallen gaat ADHD samen met andere (psychiatrische) stoornissen. Deze kunnen het gevolg zijn van ADHD, maar veel vaker betreft het een tweede of derde stoornis naast de ADHD. In vaktermen noemt men dit comorbiditeit. Hier kan ik over meepraten. Ons complexe gezin staat bol van de stoornissen.
Zoonlief heeft overduidelijk ADHD. Hij is ontzettend druk in zijn doen en laten en zonder medicijnen zou het hopeloos zijn. Maar daarnaast heeft hij ook autistische trekken. Hij kijkt je bijvoorbeeld niet aan als je tegen hem praat. Ook heeft hij moeite met het aangaan en onderhouden van vriendschappen en sociale situaties. Omdat hij niet bang is voor het onbekende heeft hij de diagnose autisme niet officieel. We kunnen namelijk onverwachts zeggen: ‘we gaan naar Amsterdam’, waarop zoon zal vragen: ‘leuk, hoe laat gaan we?’
Naast de autistische trekken heeft zoon vermoedelijk DCD. Dit betekent dat hij problemen heeft met zijn motoriek. Hij heeft een slordig handschrift, beweegt zich houterig en kan moeilijk ballen vangen. Hij wordt in februari 15 jaar, maar heeft nog steeds zwemles. Ook heeft hij hulp bij het schrijven. En dit is nog niet alles. Zoon heeft ook een disharmonisch intelligentieprofiel. Concreet betekent dit dat hij een kloof heeft tussen zijn verbale en performale intelligentie. Hij is talig dus een stuk beter dan in zijn handelen. Gevolg hiervan is dat hij chronisch wordt overvraagd.
Ook dochterlief heeft ADHD. Of beter: op school heeft ze ADD en thuis ADHD. In de voor haar vertrouwde omgeving komt ze los. Maar ook bij haar staat het niet op zich. Ze heeft net als zoon autistische trekken en moeite met sociale situaties. Al is haar motoriek beter dan bij zoon, optimaal is het niet. En ook zij heeft een kloof tussen het verbale en performale IQ.
Verder verdenk ik dochter ook nog van selectief mutisme en dyscalculie. Door haar (vermoedelijke) selectief mutisme heeft ze angst om in bepaalde sociale situaties te spreken. Op school zegt ze dus helemaal niks. Hier loopt ze op vast, dus het is fijn dat ze nu is aangemeld voor een diagnostisch onderzoek. Dit geldt ook voor haar (vermoedelijke) dyscalculie; een stoornis waarbij je problemen hebt met rekenen en getallen.
Zelf kan ik in dit rijtje niet achterblijven. Mijn ADHD zorgt ervoor dat ik impulsief ben en me moeilijk kan concentreren. Gelukkig heb ik daar medicijnen voor en gaat dit nu een stuk beter. Maar ook bij mij is er sprake van meerdere stoornissen. De slechte motoriek en het disharmonische IQ hebben mijn kinderen niet van een vreemde. Ook de autistische trekken zijn mij niet vreemd. Maar waar ik, op dit moment, het meest onder lijd is de gegeneraliseerde angststoornis. Dit is vervelend omdat ik me, over dingen die zouden kunnen gebeuren, voortdurend zorgen maak.
Uit het bovenstaande blijkt in ieder geval wel hoe complex ADHD kan zijn. Zoals gezegd komt ADHD in veel gevallen niet alleen. Het vraagt dus om een hele goede diagnostiek en behandeling van de ADHD en bijkomende (psychiatrische) stoornissen.
