De laatste week van de schoolvakantie is aangebroken. Op zich vind ik dit jammer, want het is heerlijk dat de wekker niet iedere dag om zes uur gaat. We kunnen nu lekker uitslapen en op ons gemak de dingen doen. Maar voor zoon is het beter dat het structurele schoolleven weer begint. Hij is namelijk chronisch boos.
Een aantal maanden geleden trok ik voor dit probleem al aan de bel bij de kinderarts. Zoon is de hele dag aan het schelden, schreeuwen en vloeken en zelfs agressief naar zijn zusje. We zitten met onze handen in het haar, want wat we ook zeggen of doen, niets komt meer bij hem binnen. In overleg wordt er Clonidine voorgeschreven, in de hoop dat zoon hiervan iets rustiger zal worden.
Met tegenzin haal ik de medicijnen op bij de apotheek. Ook manlief heeft er zichtbaar moeite mee. Niet omdat we tegen medicatie zijn, maar omdat we hem zo graag zelf willen bereiken. Natuurlijk is zoon in de puberteit, maar dit is erger dan dat. Het lijkt wel of we steeds verder uit elkaar groeien en dat doet pijn.
De pilletjes blijven daarom voorlopig in de kast. We gaan het zelf proberen door structuur te bieden en duidelijk onze grenzen aan te geven. Dat is hard werken, want zijn boosheid is hardnekkig. In zijn ogen zijn we alleen maar vervelende ouders die zeuren en niks goed kunnen doen. Een normaal gesprek met hem voeren zit er niet meer in.
Ze zeggen wel eens: in de puberteit is het ADHD in het kwadraat. Dat kan ik beamen. Wat is dit moeilijk zeg! Het enige wat zoon wil is achter zijn computer zitten. Van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat. En het liefste met de ramen en de gordijnen dicht. Met een jongen van school speelt hij Minecraft. Hierbij Skypen ze de hele dag. Dit gaat niet zachtzinnig, maar met een hoop lawaai.
Voor de lieve vrede kunnen we hem het beste boven op zijn kamer laten zitten. Maar voor zijn ontwikkeling vinden wij dat niet goed. We hebben daarom regels opgesteld. Op bepaalde tijden mag hij wel en op bepaalde tijden mag hij niet computeren. Hier is zoon het natuurlijk niet mee eens.
We hebben het echt geprobeerd, maar het is ons niet gelukt. Tegen zijn gedrag, en dan met name zijn grove taalgebruik, kunnen we gewoon niet op. Als we dit laten voortduren gaat dochterlief hetzelfde gedrag vertonen. We herinneren ons ineens dat er nog pilletjes in de kast liggen en besluiten dat we er nu mee gaan beginnen. Zoon is het er, in eerste instantie, niet mee eens. Hij slikt al Concerta en Ritalin en wil niet nog meer medicijnen. We leggen hem uit dat het zo niet langer gaat en dat de sfeer in huis naar het nulpunt is gedaald. Gelukkig neemt zoon uiteindelijk de medicatie. We schuiven wat met de dosering en merken al snel effect.
Natuurlijk is medicatie niet zaligmakend, maar in dit geval kunnen we niet anders. Het is ook niet zo dat nu alles is opgelost, maar het is allemaal wel beter hanteerbaar. Hopelijk wordt zijn boosheid binnenkort ook wat minder. Dat zou fijn zijn voor ons, maar zeker ook voor hem.
