“Komend weekend ga je jouw kamer opruimen. De troep wordt steeds erger. Als ik de schone was in je kast wil leggen, breek ik zowat mijn nek. Dit is niet leuk meer.” Dochter ligt filmpjes te kijken in bed en kijkt me wazig aan. “Je weet toch best dat ik beter functioneer met veel rommel om me heen?”
Breng daar maar eens iets tegenin. Opruimen heeft bij dochter sowieso weinig zin. Oma helpt haar soms wel eens. Dit gaat met veel gemopper, maar haar kamer ziet er dan wel netjes uit. Helaas is het altijd voor eventjes. Binnen de kortste keren is het weer een gigantische puinhoop. Dit is de reden dat ik haar alleen nog maar coach. Verder moet ze het zelf maar doen.
Ze functioneert met rommel natuurlijk ook helemaal niet beter. Haar bureau is de verzamelplek. Alles wordt hier op een grote hoop gegooid. Boeken, schriften, kleren en nog meer kleren. Van het bureaublad is dus ook niks meer te zien. En overal liggen er knuffels op de vloer. Eventjes haar kamer stofzuigen is een enorme uitdaging.
Op haar kamer kan ze dus ook geen huiswerk maken en leren. Dat doet ze beneden. Haar schoolspullen worden versleept met als gevolg dat er beneden ook een chaos ontstaat. Overal liggen boeken en blaadjes met aantekeningen. Die gooit ze ook nooit weg, want ze wil alles bewaren.
Beneden kan ze zich ook niet concentreren. Het is er veel te gezellig en ze verzint dan ook constant smoesjes om het uit te kunnen stellen. Leren is saai. Ze is constant aan het vertellen wat ze allemaal wil gaan doen. Dat blijft ze ook steeds herhalen. Zo vliegt de tijd wel om en heeft ze ondertussen niks gedaan.
De laatste tijd is dochter ook een stuk drukker. Ze heeft haar mond werkelijk geen seconde dicht en ratelt maar door. Zelf zegt ze dat dit door stress komt. Heel graag wil ze presteren en niet falen. Maar de enorme chaos maakt haar vaak het leven zuur.
Het zit trouwens ook in haar hoofd. Het één versterkt het ander. Regelmatig zegt ze dat het zo chaotisch is van binnen en dat het daar zo vol zit dat ze er hoofdpijn van krijgt. Er zijn in haar hoofd gewoon teveel gedachten. Die passen er niet allemaal in. En het is lastig als je zo snel denkt, omdat je dan ook sneller gaat praten om alles te vertellen.
Waarschijnlijk is het herkenbaar voor veel mensen met ADHD en het hoeft misschien ook niet altijd persé een groot probleem te zijn. Maar dat is het voor dochter helaas wel. Met twee verschillende sokken naar school toe gaan is op zich helemaal niet zo erg. Maar als je voortdurend alles kwijt bent en je gek wordt van jezelf is het allemaal niet zo grappig meer. Het is te hopen dat ze er ooit iets op zal vinden en dat ze wat meer rust krijgt. Van zo’n chaotisch brein word je namelijk heel erg moe.
