Voordat het nieuwe schooljaar begint krijgen we de boeken thuisbezorgd. Niet een paar boeken, maar heel veel boeken. Ze moeten worden gekaft. Een hele uitdaging voor me, maar het lukt. Tegen dochter zeg ik: ‘nog even, en je luie leventje is voorbij.’ Haar antwoord: ‘jahaa, het zal wel.’ Ze moest eens weten. Het liever lui dan moe zijn, en het ondersteboven op de bank hangen, is binnenkort echt verleden tijd.
Het enthousiasme van dochter is er wel een beetje minder van geworden. Het idee dat ze binnenkort echt aan de bak moet zit haar kennelijk toch niet helemaal lekker. We genieten daarom nog maar even van de laatste dagen van de vakantie.
Twee weken geleden. Er is geen ontkomen meer aan. De introductie is begonnen. Deze duurt twee dagen. Er vindt een nadere kennismaking plaats met de kinderen, de leerkrachten en de school. Uitgeblust komt dochter ’s middags thuis. Moe van alle indrukken. De slaapproblemen lijken te zijn verdwenen als sneeuw voor de zon.
Dag drie. De lessen beginnen. En dat zal ze weten, want op de HAVO houden ze de vaart erin. Niks wennen, maar vol er tegenaan. HAVO leerlingen zijn geen watjes. Dus huiswerk. Niet een beetje, maar veel. Voor Frans krijgt ze meteen een schema. Hierop staat precies wat ze moet maken en leren. En drie keer in de week een overhoring!
Zo, de kop is eraf. De motivatie van dochter daalt en ze wordt humeuriger. Zelf word ik er ook onrustig van. Heel graag wil ik haar helpen en motiveren zonder te pushen. Maar ze laat het niet toe. Als ze haar agenda verkeerd heeft ingevuld kost het me heel veel moeite om haar te overtuigen dat het anders moet. Niks gaat vanzelf.
Als ze uit school komt wil ze alleen maar spelletjes doen op de computer. Ze mijmert: ‘wat was de basisschool toch leuk’ en verder komt er weinig uit. Aan het huiswerk begint ze nooit uit zichzelf, ik moet haar voortdurend aanmoedigen. Dat gaat bij zoon wel anders, die doet het gewoon. En als ze eindelijk bezig is, is haar concentratie verdwenen.
We besluiten daarom, in overleg met haar mentor, om ’s middags weer een pilletje te geven. Ze mag hiervoor het alarm op haar mobiele telefoon zetten. Maar dochter wil niet anders zijn dan de rest en vertikt het om haar medicatie op die manier te nemen.
Op de vijfde dag gaat de telefoon. Dochterlief is haar fietssleutel verloren. Even later belt ze weer: ‘uhm, hij zat in mijn zak.’ ’s Middags gaat mijn mobiel weer af. ‘Ik ben mijn portemonnee verloren.’ Volgens mij hoort ze mijn zucht. ‘Moet ik naar je toekomen?’, vraag ik. ‘Ja, liever wel’, zegt ze. De portemonnee is gelukkig op school gevonden. Maar dit is nog maar het begin. Als dit zo doorgaat voorspel ik een heel lang schooljaar!
