Al zolang ik het mij kan herinneren ben ik een brokkenmaker. Sterker nog: ik ben zo geboren. Als baby had ik alle zorg en aandacht nodig in verband met een hartafwijking. Als peuter maakte ik mijn moeder het leven zuur door alles van het balkon te gooien en als kleuter was ik vaste klant op de EHBO van het plaatselijke ziekenhuis.
Bijna iedere week viel ik van mijn driewieler en later van mijn fiets. Mijn knieën zijn echt ontelbaar vaak gehecht. En als het mijn knieën niet waren was ik wel weer door een raam gelopen, lagen mijn wenkbrauwen open en moesten die weer worden dichtgenaaid. Of ik liep in een restaurant tegen een kelner op en kreeg een grote hoeveelheid hete thee over me heen.
Toen ik ouder werd, werd het allemaal niet beter. Integendeel. Tijdens mijn diploma-uitreiking werd ik zelfs een ongeleid projectiel genoemd, omdat ik dingen deed zonder vooraf over de gevolgen na te denken. En dat bleef zo. Zo deed ik een keer het deksel niet op de pan terwijl ik de spaghetti af moest gieten. Gevolg: een verbrande arm en een ritje naar de eerste hulp. Ook deze week maakte ik het bont. De voordeur zat dicht, terwijl mijn vinger nog buiten was.
Huilend belde ik manlief op zijn werk. Het deed zo verschrikkelijk zeer. Terwijl ik de vinger onder de koude kraan hield snikte ik het uit aan de telefoon. Want wat vond ik mezelf zielig. En ik begreep mezelf ook niet. Want waarom kon ik niet eens een deur dicht doen zonder ongelukken te maken? Waarom gingen bij mij de makkelijkste dingen altijd zo moeilijk en waarom kon bij mij nou nooit eens iets vanzelfsprekend gaan?
En dit is nog niet alles. We zijn namelijk een brokkengezin, want ook zoon en dochter zijn brokkenpiloten. Zo deed zoon als peuter het hekje bij de kinderboerderij op de camping niet dicht en waren alle bokjes ontsnapt. Gevolg: de hele Franse camping was in rep en roer. En dochter liet mijn nieuwe spelcomputer op de grond kapot vallen en reageerde met: “oeps”.
Dochter reageert overigens meestal met “sorry” of “oeps”. “Oeps” als ze op haar nieuwe fiets stapt en er aan de andere kant net zo vrolijk weer afvalt. “Sorry” als ze een glaasje cola uit haar handen laat vallen en de hele vloer plakt en kleeft. “Oeps” als de hele kamer vol ligt met chips, omdat boven een bakje eten zo moeilijk is. En “sorry” als ze deze week pontificaal tegen mijn zwaar gekneusde vinger botst.
We maken hier samen dus heel wat brokken en dat baart me best wel eens zorgen. Het is namelijk wel een feit: mensen met ADHD maken vaker ongelukken, bijvoorbeeld in het verkeer. Zo fietst dochter soms nog steeds aan de linkerkant van de weg, omdat ze links en rechts niet goed kan onderscheiden. En als ik dan zeg dat we niet in Engeland wonen en dat rechts haar schrijfhand is zegt ze: “oeps” en verbetert ze zich.
Adolescenten met ADHD hebben vergeleken met leeftijdgenoten vier tot vijf keer zoveel ongelukken, meer snelheidsovertredingen en meer rijbevoegdheids-ontzeggingen. Ook volwassenen met ADHD hebben meer ongelukken dan normaal. Dat belooft dus nog wat voor zoon en dochter. Mijn eerste ritje in mijn eigen auto eindigde ook anders dan gepland, omdat ik vergeten was om de handrem eraf te halen. En ook later ben ik nog heel erg vaak tegen paaltjes en andere voorwerpen gebotst.
De reden dat mensen met ADHD gevoeliger zijn voor ongelukken komt waarschijnlijk doordat ze aandachtsproblemen en onvoldoende overzicht hebben, sneller zijn afgeleid, van spanning houden, en ongeduldig zijn. In mijn geval helpt de medicatie me overigens best een eindje op weg. In plaats van tien ongelukken, heb ik er nu nog maar drie. Dit geldt ook voor zoon en dochter en dat is winst. Maar brokkenpiloten zullen we altijd blijven.
