Het is heerlijk zomers weer en we zitten buiten in de tuin met een hapje en een drankje. Om me heen hoor ik allerlei geluiden. Buren die lekker zitten te barbecueën en kleine kinderen die in het zwembad plonzen. Het heeft iets gezelligs en het lijkt mij ook wel wat om een verfrissende duik in het water te nemen. Helaas hebben we geen zwembad meer. Verkocht via Marktplaats, omdat de kinderen het niet leuk meer vonden.
We schenken nog maar een glaasje in en bakken wat bitterballen. Knus. We zetten het op tafel met verschillende sausjes erbij. Zoon en dochter eten er flink van. Totdat er nog één bitterbal over is. Zoon wil hem en dochter wil hem ook. “Eerlijk delen”, zeg ik nog. Of je een bitterbal gemakkelijk doormidden krijgt. En dan stopt zoon hem in zijn mond en gaat het mis. Dochter ontploft en schreeuwt zo hard dat de hele straat haar kan horen.
Een drama en ik krimp in elkaar. Het is haar zoveelste hysterische bui. Twee weken geleden heeft ze op school de toetsweek gehad en toen is er iets in haar geknapt. Elf toetsen in vijf dagen, het was waarschijnlijk allemaal te veel voor haar. Het grootste deel van de week heeft ze huilend en boos doorgebracht. Ze gooide met dingen en haar hele kamer lag vol met nietjes en confetti uit de perforator. Posters werden van de muur gescheurd. Haar kamer was een bende. En ook in de rest van het huis heeft ze het nodige gesloopt.
We dachten dat het na die week wel weer beter zou gaan. En zeker de week erna toen ze hoorde dat ze over is gegaan naar 4-havo. De rekennachtmerrie is voor haar eindelijk voorbij en dat lijkt mij reden genoeg voor een feestje. Ze zal minder last hebben van haar dyscalculie. Maar dochter is niet blij. Integendeel zelfs. Ze zit ongelofelijk met zichzelf in de knoop en er hoeft maar iets niet naar haar zin te gaan of ze begint ongelooflijk hard te gillen.
Dochter weet best dat ik het niet leuk vind. Regelmatig wijs ik haar erop dat we buren hebben waarmee ze een beetje rekening dient te houden. We wonen nou eenmaal niet in een hutje op de hei. Maar haar boze en verdrietige buien zijn kennelijk sterker dan haarzelf. Ze overkomen haar. Er ontstaat een soort van kortsluiting in haar hoofd en alles gaat dan op zwart.
Sorry beste buren, sorry voor het vele lawaai. We zijn nooit een stil en rustig doorsneegezin geweest, want mensen met ADHD hebben soms weleens buien. Maar de geluidsoverlast die we de afgelopen weken veroorzaken, wens ik niemand toe. Gelukkig gaan we over een paar dagen op vakantie en kunnen jullie even heerlijk bijkomen. Hopelijk doet het campingleven dochter ook goed en trekt ze eindelijk weer een beetje bij. In ieder geval wil ik mijn welgemeende excuses aanbieden voor alle lawaai van de afgelopen paar weken. En als er nog meer boze buien komen, spijt mij dat ook oprecht. Het is jullie gegund om gewoon weer rustig in de tuin te kunnen zitten. Dit is voor niemand leuk. Nogmaals sorry!!
Met vriendelijke groet,
De buurvrouw
