We zitten samen in de keuken te wachten. Het mobieltje van dochter ligt op tafel en de mijne ook. Voor het geval dat. Manlief heeft ook vrij genomen, want vandaag is het de grote dag en horen we of ze de examens heeft gehaald.. De zenuwen gieren door ons heen. En dan eindelijk is daar het verlossende telefoontje. “Jaaaa, je bent geslaagd!”
Manlief moet slikken en ik zie hem een traantje wegpinken. Bij mij gebeurt hetzelfde. En er gaat van alles door me heen. Liefde, blijdschap, opluchting en bewondering, maar vooral heel veel trots. Want wauw, wat is dit toch ongelofelijk knap.
Het afgelopen jaar was ontzettend zwaar. Naast haar ADHD en dyscalculie teisterde een depressie het leven van ons kind. Het was een monster en het maakte haar kapot. Regelmatig vertelde ze ons dat ze er liever niet meer wilde zijn. Ze bevond zich in een lange, zwarte tunnel. Ze was op zoek naar de uitgang, maar kon die echt niet vinden. Maar ons kind is een vechter en worstelde zich hier ‘gewoon’ doorheen.
Als het goede nieuws een beetje is geland, sturen we een berichtje naar zoon. Met een foto van de vlag die hangt te wapperen en lekkere cocktails om het te vieren. Droogjes feliciteert hij ons. Zonder gevoel en enige emotie. En dat terwijl hij hier bij had moeten zijn. Mijn God, wat missen we hem.
In mijn gedachten ga ik terug naar drie jaar geleden. Toen zaten we ook in de keuken aan tafel te wachten op dat ene, magische telefoontje van school. En toen zoon was geslaagd kreeg ik kippenvel en moest ik huilen. De weg naar het diploma toe was zo moeilijk en lang geweest en hij had het toch maar even mooi geflikt.
Voor beide kinderen heb ik veel gestreden en op school gezeten. Gepraat met instanties en bij specialisten geweest. Er moest altijd wel iets geregeld worden. Afspraken over medicatie, werken op een laptop, extra tijd voor toetsen en een rustige plek om ze te maken. Maar met resultaat. Beide kinderen zijn geslaagd.
Via een berichtje laat ik zoon weten dat ik ook trots op hem ben. En dit is in alles zo. Voor beide kinderen heb ik de afgelopen jaren mijn stinkende best gedaan. Maar ook voor mezelf moest en moet ik soms keihard knokken, omdat ADHD lang niet overal wordt geaccepteerd. Er is dus voor ons gezin helaas nog geen happy end, maar toch is dit mijn laatste column voor het ADHD Netwerk. Na ruim tien jaar is het tijd om afscheid te nemen.
Het doet me veel, maar hopelijk hebben jullie iets gehad aan de inkijkjes in ons bewogen leven en op mijn reacties op vervelend nieuws en nare types. Het was ontzettend fijn om dit zo lang te mogen doen en ik wil de lezers bedanken voor het vertrouwen in mij. Het stopt hier niet, want ik zal blijven schrijven, al is het op een andere manier. En natuurlijk zal ik mij altijd in blijven zetten voor al die bijzondere mensen met ADHD. Want naast alle pijn en verdriet die ADHD kan veroorzaken, blijven het de mooiste mensen die er zijn.
