Een paar dagen geleden belde ik met mijn vriendin die sinds haar scheiding, vanwege haar mantelzorgpositie, noodgedwongen in de bijstand zit. Haar oudste zoontje heeft een autistische stoornis en heeft de zorg van zijn moeder nodig. Mijn vriendin is hierdoor niet in staat om deel te nemen aan de (betaalde) arbeidsmarkt. Ze leeft dus van het minimum.
Het is voor haar altijd al een gevecht om de eindjes aan elkaar te knopen en om samen met haar gezin het hoofd boven water te houden, maar nu vertelt ze me dat de gemeente haar uitkering heeft geblokkeerd. Dit omdat ze is vergeten om het inkomensformulier terug te sturen. Zonder een herinnering of een vooraankondiging is haar uitkering per direct gestopt en mijn vriendin heeft honger. Vreselijke honger. Ze heeft geen hap te eten meer in huis. Zelfs de diepvries is helemaal leeg. Het enige ‘geluk’ is dat het schoolvakantie is en de kinderen deze week bij hun papa zijn. Daar krijgen ze tenminste te eten.
Mijn vriendin heeft het zwaar. Ze heeft namelijk naast een autistisch kind ook nog een zoontje met ADHD. Het gaat dankzij de medicatie weliswaar een stukje beter met hem, maar het gaat nog lang niet optimaal. Dit geldt trouwens voor beide kinderen. Dankzij de medicatie kunnen ze naar school en heeft haar zoon met ADHD weer wat contact met andere kinderen, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Want mijn vriendin moet constant bereikbaar zijn voor de leerkrachten op school voor het geval dat het met haar kinderen misgaat in de klas.
Een dag later spreek ik een andere vriendin. Haar zoon met ADHD is verslaafd en al een paar dagen spoorloos. Van de planeet verdwenen, zo lijkt het, en mijn vriendin is ten einde raad. Maar dat is nog niet alles. Haar dochter heeft anorexia en weegt nog maar 35 kilo. En nu haar dochter eindelijk heeft besloten dat het zo niet verder kan en ze zich wil laten opnemen in een verslavingskliniek, wordt de behandeling om mysterieuze redenen geweigerd.
Het zijn zomaar twee recente voorbeelden van gezinnen die kampen met ernstige psychiatrische problematiek, waaronder (onbehandelde) ADHD. Voorbeelden van kinderen die eindelijk een beetje ‘normaal’ mee kunnen doen en functioneren dankzij de medicatie. Want zonder medicatie tellen deze kinderen niet mee en worden ze overal uitgekotst. En het ergste is: dit zal binnenkort ook daadwerkelijk gaan gebeuren, want ADHD (medicatie) verdwijnt uit het basispakket. Dit omdat ADHD volgens de minister een lage ziektelast heeft. Net als astma, acute urineweginfecties, onvruchtbaarheid, oorpijn, spraakproblemen, ernstig tandverlies en nog een rijtje, in mijn ogen ernstige, aandoeningen.
Onaanvaardbaar vind ik het. Want mijn vriendin in de bijstand zal haar kinderen van school moeten halen. Ze heeft nu al geen geld om boodschappen te doen en te eten, laat staan dat ze de medicatie zelf zal kunnen betalen. Het zal daarom afgelopen zijn met de medicamenteuze behandelmogelijkheid voor haar kinderen. Haar autistische zoontje zal zonder medicatie niet te handhaven zijn. En haar zoon met ADHD zal, net als voordat hij met de medicatie begon, weer depressief worden en doodswensen krijgen. De zoon van mijn andere vriendin zal in de goot belanden en met haar dochter zal het waarschijnlijk ook niet heel goed aflopen.
Het mag duidelijk zijn: het niet onderkennen van ADHD kost uiteindelijk veel meer dan dat het oplevert. Het stigma ADHD wordt hierdoor groter en groter. En dit hebben we allemaal te danken aan mensen die roepen dat ADHD niet bestaat. De kinderen van mijn vriendinnen krijgen hierdoor een ongelofelijk moeilijk leven. Een leven dat ik niemand gun. Dus daarom zeg ik luid en duidelijk: haal ADHD niet uit het basispakket!
