De eerste keer dat ik boodschappen ging doen met medicatie was een bijzondere ervaring. Tjonge jonge, wat was het druk in de winkel. Wat een chaos, wat een lawaai en wat een prikkels ook. Maar vooral; ik bleef rustig. Was de wereld in korte tijd ineens zoveel veranderd? Ineens kon ik mij ook beperken tot mijn boodschappenlijstje en kwam ik niet thuis met allerlei dingen die ik helemaal niet nodig had.
Het was dus helemaal geen wonder dat ik mij in deze drukke wereld nauwelijks kon ontspannen. Geen wonder ook, dat ik vroeger, in mijn puberteit, regelmatig een jointje rookte, om ook eens een beetje rust en overzicht in mijn hoofd te krijgen. Dan werkte het filter tenminste even goed en kwamen niet alle prikkels als een bom binnen.
Toen ik zeventien was wist ik natuurlijk niet wat de oorzaak was van mijn gedrag. Ik zakte voor mijn eindexamen en vond zonnebaden op het dakterras veel belangrijker dan een diploma halen. Dacht ik. Gelukkig kreeg ik op mijn 21e mijn verstand terug. Via een toelatingsexamen heb ik binnen vier jaar toch mijn HBO –diploma weten te behalen.
Mijn eerste autoritje met medicatie kan ik mij ook nog als de dag van gisteren herinneren. Ik kon mijn aandacht zomaar bij het verkeer houden, maakte relatief minder fouten en was veel minder boos op alle andere weggebruikers. Eerder koste een ritje van A naar B mij bergen met energie. Door mijn gebrek aan organisatievermogen, vergeetachtigheid en mijn eeuwige gevoel van rusteloosheid was deelname aan het verkeer voor mij een zware opgave.
Toen ik mijn eerste blik op wielen samen met mijn schoonmoeder op ging halen uit Amsterdam, vergat ik de handrem eraf te halen. We haalden net op tijd de eerste afslag op de snelweg en konden met de trein naar huis. Toen ik zwanger was van de oudste stak er zomaar een paaltje over op de weg en was mijn witte koekblik weer een flinke deuk rijker. Gelukkig reed ik voorzichtiger toen ik eenmaal moeder was en gebeurden er minder gekke dingen.
Het was dus niet zo dat ik een gevaar was op de weg, maar als ik mijn kinderen `s morgens naar school had gebracht, had ik er bij thuiskomst voor mijn gevoel al een complete werkdag opzitten. En rond een uur of één wilde ik het liefst mijn bed in duiken. Ineens snapte ik ook de frustratie van mijn rij- instructeur. Mijn rijbewijs heb ik dan weliswaar in één keer gehaald, maar hier waren tachtig lessen voor nodig, in plaats van, het gebruikelijke gemiddelde van, veertig lessen.
Mijn beide kinderen zijn gezegend met een flinke dosis ADHD. Nu zeg ik; geweldig, ik zou niet anders willen, want het is bij ons in huis nooit saai. Zo anders was het toen ik een paar jaar geleden met een zware burn-out op de huisartsenpost belandde. Van het één op het andere moment was ik niet meer in staat om ook nog maar een kopje op te kunnen tillen.
Om het overzicht voor mijzelf te houden, was ik tot nu toe altijd in staat geweest om zelf structuur aan te brengen in mijn leven. Bij mij is het nooit een puinhoop geweest in huis, want van een puinhoop werd ik gek. Mijn kinderen met ADHD dachten hier natuurlijk duidelijk anders over en ineens was de koek dus ook helemaal op.
Op de huisartsenpost trof ik een begripvolle arts, die later mijn huisarts werd, met zelf de nodige ervaring met ADHD in zijn gezin. “Weet je wat jij eens zou moeten doen? “ zei hij, “Probeer eens een pilletje van je kinderen en ga maandag naar je eigen huisarts om verder te praten, succes!”
Achteraf begreep ik waarom hij mij succes wenste. “Medicatie bij ADHD is erg verslavend”, zo stelde mijn toenmalige huisarts. Ik stuitte op het meest denkbare onbegrip wat een mens zich maar kan voorstellen.
Het is uiteindelijk allemaal goed gekomen in mijn leven, maar hoeveel gemakkelijker hadden heel veel dingen kunnen gaan? Was ik dan misschien, publiekelijk, geen ongeleid projectiel genoemd tijdens de diploma uitreiking? Had ik dan misschien eerder mijn draai gevonden in mijn leven?
Gelukkig weet ik zaken altijd goed te relativeren en sta ik positief in het leven. Zonder deze ervaringen was ik namelijk niet geworden wie ik nu ben. Toen ik kind was hadden ze de kennis van nu ook nog niet. De ouders, leerkrachten en artsen van toen hebben allemaal met de beste bedoelingen hun dingen gedaan. Maar die kennis is er nu wel. Is het dan ook niet logisch dat we hier gebruik van maken?
Het is niet alleen mijn ervaring dat veel dingen, dus ook het autorijden, veel beter gaan met medicatie, ook de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie (NVvP), vindt rijbewijskeuringen voor mensen die methylfenidaat gebruiken overbodig, gezien het bewezen positieve effect op de rijvaardigheid.
Nu de politiek nog…
