Een leven met structuur en een normaal dag- en nachtritme om uitgeslapen op het werk te komen. Me niet zo snel vervelen en een wat minder uitgebreide CV met heel veel verschillende banen. Gewoon een sociale collega kunnen zijn en werken van 8 tot 5. Het lijkt me heerlijk.
ADHD en werk is, voor mij, een lastige combinatie. Een baan vinden is over het algemeen geen probleem, een baan houden wel. Het begon zo ongeveer op mijn zestiende. Om wat bij te verdienen stond ik achter de patatkraam op de markt. De hele dag voor maar drie gulden per uur. Een verschrikking. Ook mijn volgende bijbaantje, achter de vlees en vleeswaren in de supermarkt, was een beproeving. Acht uur lang aardig zijn en glimlachen, niks voor mij.
Vele bijbaantjes volgden. Zo werkte ik eens bij een slaatjesfabriek waar ik de hele dag dekseltjes op de bakjes moest doen. Verschrikkelijk eentonig en de geur in het bedrijf maakte me misselijk. Al snel stond ik weer op de stoep bij het uitzendbureau. Een nieuw baantje alstublieft!
Een paar maanden voor mijn afstuderen ging ik als een gek solliciteren. En dat deed ik natuurlijk niet op een normale manier. Bij de kopieerwinkel kocht ik felgekleurd papier en enveloppen. De brieven begonnen standaard met: dit is de leukste sollicitatie die jullie vandaag krijgen. Met mijn appelgroene sollicitatiebrief was het raak; ik ging aan de slag op een gesloten behandelgroep voor delinquente meisjes.
Mijn eerste echte baan, ik was de hemel te rijk. Maar helaas sloeg ook hier snel de verveling toe. Er was veel agressie en ik voelde me een soort gevangenisbewaarder. Om die reden solliciteerde ik op een open groep. Dat ging makkelijk, ik werd aangenomen. De lol was alleen van korte duur, het werk was namelijk verschrikkelijk sááái.
Omdat ik het even helemaal had gehad met de hulpverlening ging ik een poosje aan de slag als belmiep op een callcenter. Het was een parttimebaan, maar zelfs vier uur stilzitten om de klanten te woord te staan was voor mij te veel. Jaloers was ik op het geduld en het zitvlees van mijn collega’s. Zelf zat ik meer op het toilet dan achter mijn bureau. Mijn concentratie liet mij volledig in de steek. Het gevolg: ruzie met mijn leidinggevende en het einde van mijn baan.
Het was dan ook een verademing toen ik voor mezelf begon. En dit is iets wat vaker voorkomt, want ondernemen en ADHD schijnen goed samen te gaan. Verantwoordelijk voor je eigen werk en geen gehijg in je nek van een baas. Maar alleen het zelfstandig ondernemerschap was voor mij te saai. Ik zocht en zoek afleiding in allerlei projecten. Het maken van een glossy en het schrijven van een boek.
Het mag duidelijk zijn, werken is voor mij niet vanzelfsprekend. Regelmatig vraagt manlief mij wanneer ik nou eindelijk eens geld binnenbreng. Mijn vele vrijwillige klussen leveren namelijk niets op. Nou ja, dit klopt niet helemaal. Mijn vrijwilligerswerk levert inderdaad geen centen op, maar wel een hoop vrijheid en voldoening. Dat zou ik voor geen goud willen missen.
