‘Vandaag ben ik afgewezen op de middelbare school omdat ik #ADHD heb. Ik ben heel verdrietig.’, twitterde zoon anderhalve week geleden. Het twitterbericht maakt veel bij mensen los. Een golf van verontwaardigde reacties volgt. Veel mensen steken zoon een hart onder de riem, maar spreken ook hardop hun afkeer uit over het feit dat zoon, vanwege zijn ADHD, door de school is gediscrimineerd en uitgesloten.
Ja natuurlijk, zoon is er stuk van. Wat wil je ook, het is de zoveelste afwijzing in zijn leven. Dat doet iets met een kind. Maar het verhaal van zoon staat niet op zich. Er worden veel meer kinderen met een speciale onderwijsbehoefte geweigerd door scholen. Dit lijkt vreemd, immers; de wet passend onderwijs gaat op 1 augustus 2014 in. En de bedoeling van deze wet is juist dat kinderen met een beperking zoveel mogelijk meedoen binnen het reguliere onderwijs. Maar klaarblijkelijk zijn scholen hier nog lang niet klaar voor, willen ze hun vingers er niet aan branden en wijzen ze kinderen die extra zorg nodig hebben af. Dit onder het motto: ‘de problematiek is voor onze school te zwaar.’
Hetzelfde gebeurt nu ook bij zoon. Niet zijn ADHD, maar zijn problematiek is volgens de school te zwaar. Alsof je het los kunt zien. Nee, ze zeggen niet dat ze zoon weigeren op basis van zijn ADHD, dat mag namelijk niet. Daarbij: met wat simpele aanpassingen kan zoon prima meedraaien op een ‘normale’ school. Maar door hem af te wijzen valt zoon letterlijk tussen wal en schip. Zogenaamd ’te slecht’ voor het reguliere onderwijs en – in het kader van de nieuwe wet – ’te goed’ om op het speciaal onderwijs te worden toegelaten. Het gevolg is dat zoon, en vele duizenden kinderen met hem, het risico loopt vanaf 1 augustus 2014 thuis te zitten.
Volgens de wet mogen kinderen niet worden geweigerd door scholen, tenzij een school volzit. Scholen hebben zorgplicht. Als blijkt dat een school een kind niet voldoende ondersteuning kan bieden is de school verplicht om, in overleg met het kind en de ouders, een gelijkwaardig alternatief te zoeken. Helaas gebeurt dit in de praktijk vaak niet. Sterker nog: zoon is door de afwijzende school zelfs nooit gezien. En als ik de school wijs op de zorgplicht wordt er met droge ogen gezegd: ‘de wet gaat pas op 1 augustus in!’ Met andere woorden: zoek het als ouders lekker zelf uit. Maar die vlieger gaat dus mooi niet op. In de Tweede Kamer is een motie aangenomen. Deze motie geeft aan dat scholen vanaf 1 januari 2014 een passende plek moeten zoeken voor de leerlingen waar zij zelf niet mee in zee durven te gaan.
Natuurlijk heb ik de school met deze motie om de oren geslagen. Maar ze leggen de motie naast zich neer. Ook heb ik het schoolbestuur gevraagd om een schriftelijke afwijzing met duidelijke tekst en uitleg. Ze zijn verplicht om deze verklaring aan mij te geven, zodat ik bezwaar kan maken tegen de afwijzing, waarop de school weer een nieuwe beslissing moet nemen. Op deze verklaring wacht ik nu geduldig. De school heeft namelijk alle tijd. Daarom ga ik zelf ondertussen ook maar op zoek naar een alternatief. Vinden wij die niet dan zit zoon na de zomervakantie thuis. En in dat geval stop ik met het schrijven van columns en richt ik een instituut (lees: school) op voor thuiszitters. Want serieus: dat is een gat in de markt!