TROUW kopte naar aanleiding van het promotieonderzoek van Nannet Buitelaar dat ‘ADHD een belangrijke voorspeller is voor huiselijk geweld’.
Het NJI geeft aan dat het een risicofactor voor kindermishandeling is als het er bij het kind sprake is van problematisch gedrag. Tsjonge, dacht ik, dan heb je al moeite met opletten op school of werk en voortdurende onrust in je lijf, loop je ook nog een groter risico om slachtoffer van kindermishandeling te worden of geweld te plegen in een partnerrelatie.
Herken ik dit uit de dagelijkse praktijk, vroeg ik me af? Ik zou die vraag moeten kunnen beantwoorden als behandelaar bij een organisatie waar ADHD behandelingen worden gegeven en waar ik aandachtfunctionaris kindermishandeling en huiselijk geweld ben geweest.
Ik kan me niet herinneren dat ik in als aandachtfunctionaris vaker advies heb gegeven, naar aanleiding van signalen van kindermishandeling of huiselijk geweld, over cliënten met ADHD dan over andere cliënten. Maar misschien heb ik er ook onvoldoende op gelet.
Logisch lijkt het wel. In ouderbegeleiding kwam maar al te vaak naar voren hoe intensief het voor ouders is om een kind met ADHD op te voeden en te begeleiden. En ja, er waren ouders die vertelden dat ze een keer een tik hadden uitgedeeld uit pure machteloosheid. Ook de ouders die hadden gedacht dit nooit te zullen doen.
De andere kant op was het ook opletten geblazen, want kinderen met ADHD zitten vaak onder de blauwe plekken en dan ontstaat de gedachte aan een ouder die er op los mept snel. Terwijl de gedachte: ‘Dit kind is wel erg vaak bont en blauw: misschien komt dat door ADHD?’ in dat geval beter op zijn plek is.
Ik kan me een kind herinneren dat een behandeling volgde bij een collega om gevoelens van boosheid beter te hanteren. De behandeling werd gegeven met een Virtual Reality bril. Als je de bril op hebt, lijkt het alsof je in een andere wereld bent, maar als je gaat bewegen in de virtuele wereld bots je gewoon tegen muren en deurposten in de fysieke wereld.
Er is zelfs intern over gesproken: omdat dit kind ongeremd, door de impulsiviteit en hyperactiviteit, elke behandeling weer, in volle vaart tegen dingen botste en dus vol met schrammen en blauwe plekken de behandelkamer uitkwam. Wat zouden die ouders wel denken dat er gebeurde in die kamer? Gelukkig kenden de ouders hun eigen kind goed.
Het is als ouder van kind met ADHD toch al opletten geblazen en hiervoor hebben ik ouders regelmatig moeten waarschuwen: deze kinderen zijn onvoorzichtiger. Een kind zonder ADHD wacht netjes bij het oversteken, een kind met ADHD rent zomaar de straat over. Een kind met AD(H)D zit dromerig en afgeleid op de fiets en ziet de auto van rechts echt niet aankomen. Je moet als ouder dus beter toezicht houden. Veiligheid is in de behandeling regelmatig een onderwerp: hoe geef je je kind de ruimte te exploreren, maar zorg je ook dat het veilig blijft?
Gelukkig valt in het artikel van TROUW ook te lezen dat behandeling helpt. Als mensen hun problemen beter begrijpen, kunnen ze andere keuzes maken. Dat geeft de burger moed! Mij in ieder geval wel. Want als we kinderen behandelen, worden problemen in de volwassenheid misschien voorkomen.
En wat het grotere risico op kindermishandeling bij kinderen met ADHD betreft; gelukkig wijst onderzoek uit dat het vooral een combinatie van risicofactoren is die de kans vergroot. Het wordt pas oppassen geblazen als er naast een ontwikkelingsstoornis bij het kind andere risicofactoren aanwezig zijn (denk aan psychiatrie bij de ouder(s), werkloosheid, etc).
ADHD blijkt belangrijke voorspeller van huiselijk geweld | Trouw
Lissa Moerman, Orthopedagoog Generalist in de ambulante GGZ